Een rampgebit
Mijn gebit is een ramp. Dat klinkt dramatisch en helaas is het dat ook. Ik heb jarenlang bij een fantastische tandarts gezeten, en toch was de beste man geen tandarts die als Lieve Tandarts door de selectie zou zijn gekomen. Inmiddels heb ik wél een lieve tandarts en ik vertel graag wat het verschil is.
Gaatjes waren al van kinds af aan verschrikkelijk. Een kwartier lang staarde ik met tranende ogen naar de klok aan de andere kant van de behandelkamer. Toen ik na jaren eindelijk mondig genoeg was om verdoving te vragen, ging het iets beter.
Lief versus lief
Het is niet zo dat de tandarts niet kundig of aardig was. Sterker nog, deze man is een fantastische arts en dat hij stopte met werken vond ik verschrikkelijk. Toen mijn zenuw ontstoken was (ja, dat doet pijn - qua intentie was het voor mij vergelijkbaar met een bevalling) maakte hij elke ochtend voor kantoortijd ruimte voor mij om mijn mond te behandelen - tot ik terecht kon in het ziekenhuis voor een wortelkanaalbehandeling.
Pas toen ik na zijn vertrek een gaatje had, ging ik bibberig van de zenuwen naar de nieuwe tandarts. 'Je zult merken dat ik het anders doe,' vertelde ze me. 'Verdoven hoeft geen pijn te doen. Daarbij ga ik ook het boren anders aan pakken. Geen watten meer in je mond.'
Een andere aanpak
Ik kreeg het nog flink voor de kiezen. Letterlijk, want mijn verstandskies moest getrokken worden en ik heb zo ongeveer de gevoeligste mond van Nederland. Vier spuiten verdoving waren pas voldoende. Maar... de tandarts hield woord. Ze masseerde mijn wang tijdens het verdoven, waardoor ik zowel op dat moment als achteraf geen last had van de prikken. Ook adviseerde ze om elke keer vooraf naar de mondhygiënist te gaan, voor betere preventie. Mijn angst is zo verminderd dat ik bijna met plezier naar de tandarts ga. Bijna... want hoe lief ook, het blijft een noodzakelijk kwaad.
Reactie schrijven