Het verhaal van Maresa

Toen ik na jaren eindelijk mondig genoeg was om verdoving te vragen, ging het iets beter. Het is niet zo dat de tandarts niet kundig of aardig was. Sterker nog, deze man is een fantastische arts en dat hij stopte met werken vond ik verschrikkelijk. Toen mijn zenuw ontstoken was (ja, dat doet pijn - qua pijnintentie was het voor mij vergelijkbaar met een bevalling) maakte hij elke ochtend voor kantoortijd ruimte voor mij om mijn mond te behandelen - tot ik terecht kon in het ziekenhuis voor een wortelkanaalbehandeling. 

Pas toen ik na zijn vertrek een gaatje had, ging ik bibberig van de zenuwen naar de nieuwe tandarts. 'Je zult merken dat ik het anders doe,' vertelde ze me. 'Verdoven hoeft geen pijn te doen. Daarbij ga ik ook het boren anders aan pakken. Geen watten meer in je mond.'

Een andere aanpak

Ik kreeg het nog flink voor de kiezen. Letterlijk, want mijn verstandskies moest getrokken worden en ik heb voor mijn idee ongeveer de gevoeligste mond van Nederland. Vier spuiten verdoving waren pas voldoende. Maar... de tandarts hield woord. Ze masseerde mijn wang tijdens het verdoven, waardoor ik zowel op dat moment als achteraf geen last had van de prikken. Ook adviseerde ze om elke keer vooraf naar de mondhygiënist te gaan, voor betere preventie. 

Waarom De lieve tandarts?

Ik was meteen enthousiast over het initiatief van De lieve tandarts. Niet elke goede tandarts is automatisch een lieve tandarts. Wat voor de één werkt, werkt voor de ander niet. Bij het selecteren van tandartsen wordt echt gekeken naar wat bij je past. Dat maakt echt het verschil! Mijn angst is zo verminderd dat ik bijna met plezier naar de tandarts ga. Bijna... want hoe lief ook, het blijft een noodzakelijk kwaad.